Grieving is ...

Grieving is...

... longing to be with friends and family while also wishing for solitude and silence
... is not being able to eat when at the table and being hungry in the middle of the night
... is being strong and rational for a much feared task to choose the coffin but tremble and cry over the sudden overwhelming 'responsibility' to shop for a sober black dress.
... losing interest in the news of the day as everything seems so trivial and irrelevant
... sleeping a lot and waking up very tired. My fit-bit claims I hardly get any deep sleep anymore.
... playing with the children and doing some groceries and being slightly surprised that everything seems so normal as always.
... having difficulty to concentrate
... sitting in silence and staring
... switching to a totally new choice of music to support your moods
... being either in a super practical "to do" mode or just the opposite in an extreme "no do anything" mode
... drinking caffeine until you have an upset stomach
... never finished so I'm told very often
... eating too much chips, fast food and delivered meals
... loving my bed so much
... having a big outburst of acne (or maybe that is coincidence, I have no clue)
... feeling weird about posting here happy worry-less posts and yet wanting to pick up normal life and normal day-to-day posts again at the same time.
... being very emotional about other's people's losses and issues
... not having much interest in hobbies and trips
... walking around in the house and constantly wondering why you came there
... being surprised by people reaching out when you didn't expect it at all and being surprised by the silence of others
... realizing how often I've not responded adequately and emphatically to other people's grief in the past.





Comments

Anne said…
Ik had het gevoel: waarom staat dit niet in de krant? Dit is g*dverdomme zo overweldigend en zo immens in mijn leven, zo belangrijk, het zou in het nieuws moeten. Op irrationeel vlak hè, uiteraard weet je op rationeel vlak dat het zo niet gaat. Het verlies, de pijn en alles wat erbij komt (de praktische dingen ook, en het leven dat ondertussen gewoon verder gaat, de wereld die blijft draaien) zijn zo allesoverheersend. Dan denk je er eens even niet aan, maar daarna komt het weer keihard binnen.
Ik denk dat je maar adequaat op een ander kan reageren als je zo'n verlies meegemaakt hebt.
Goofball said…
Dag Anne, jij bent je vader wel heel jong al verloren eh. Dat moet effectief enorm overweldigend geweest zijn. Ik denk dat wij in zekere zin wel al wat meer op het afscheid voorbereid waren door het ziekteproces. Maar het definitieve en onverwachte slaat toch even de grond onder je voeten weg.
Anne said…
Dat is zo, zelfs al zie je zo'n dingen aankomen en heb je tijd om je voor te bereiden... dan nog komt het op het moment zelf -onverwacht- keihard binnen. Ik denk dat dat altijd zo blijft, sowieso. Je moet altijd wennen aan het idee dat hij er niet meer is. Dat je geen vader meer hebt. Het is en blijft een vreemd gevoel.

Popular Posts