Losing someone in a pandemic (light) lockdown

The entire year I've been thinking about the many people that have lost a dear one this year and weren't able to say goodbye as we were used to.  People that died alone without their loved ones nearby.  Lonely funerals etc. It seemed something horrible to live through. 

I lost one of my Canadian host father's who died all alone as his wife wasn't allowed to travel with him in the ambulance and the funeral didn't happen until weeks/months later when the lockdown measures were released a little.  Can you imagine losing someone and not being able to say goodbye (right away). It seemed insane but possible in 2020.

We've lost so many people in 2020.  In Belgium there is an excess mortality of 15000 people this year which is more or less in line with the reported COVID-19 deaths. 15000 funerals, a lot of them small and regulated. 

And then we lost a (grand) father (-in-law) ourselves.  All of a sudden we had to organize a funeral with all the pandemic restrictions ourselves. We didn't lose him through COVID-19, thank goodness so the family was allowed to see him and say goodbye afterwards. 

The regulations allowed 

- before we lost him: 1 of the 3 children to visit inside at home
- once we lost him and my mother-in-law was a widow alone:  2 of the 3 children can enter the house (while one of them still has to take social distance measures). 
When we got the fatal phone call at night, strictly we were under curfew and could not leave the house to go.   Before or after the funeral we could not get together, not even with the core family. 


Well let me say you can't do that.  It's inhumane. 

But I do realize we are not in a situation to do whatever we want.  The risk is too big, and you don't want to create a drama after the drama.  I know it happens: in October our village in east-Belgium was top 3 of infections with 6% of the population contaminated in a week's time...after there had been apparently among other a huge funeral with 200 attendants (against the rules).  So it is a struggle to keep it as safe as possible and as much within the rules as possible while ensuring enough gathering and comfort in these times of mourning and loss. 

We were allowed to have a funeral service with 15 adults attending and no gathering afterwards.  It's remarkable how that rule fell different for different people. To some it was actually a relief not having to organize a big gathering, meals, not having to face a big crowd and "tourists".  To me, it felt lonesome.  I missed the physical presence of so many people that care.  The church was so empty to me. We were seated per family on a row with a lot of space in between:  one for us, one for Jan's sister's family and his mother and one for Jan's brother's family and a few selected aunts and uncles that had lonely seats behind us as lonely islands that were spread out.  The contrast of my father's full church was enormous.  I felt the pressure of emptiness in my back. It would have comforted me slightly if the service would have been broadcast on the internet and if I would have known more family & friends were watching from distance, but that was not the case.  I missed the rituals of a full church raising up when the coffin arrives as a big last welcome and the emotional raising when the coffin leaves the church as a huge guard of honour. Thankfully 15 people allowed us to have the core family together which obviously is the most important. The people closest to him could write and read texts, light candles and form a big circle around the coffin.  Thankfully there was music that touched my heart as always. 

To me it made it painfully clear how I need the presence and support of many to mourn (while at the same time I seek silence and solitude).  Grief and social distancing don't match. Let's hope we won't need to say goodbye anymore in the near future. 

Comments

Anne said…
Ik ben het echt helemaal met je eens. Ik ben niet aan veel volk, maar op een afscheid van een geliefde hebben we dat volk nodig. Die mensen die ons een steuntje in de rug geven. Het is waar, dat massaal rechtstaan als de kist binnengedragen wordt. Dat hartbrekende moment dat je écht afscheid lijkt te moeten nemen. Je hebt die mensen rondom jou, die er speciaal zijn om ook afscheid te nemen en te steunen, zo nodig dan.
Goofball said…
@Anne: ik miste zelf de lange rij van "groeten" want veel mensen een hatelijk verplicht nummertje vinden. Maar toen het voor mijn vader was, deed die ellenlange rij die eindeloos leek te blijven aanschuiven deugd. Sommige schudden gewoon plichtsmatig handje en je weet van de helft van de mensen niet wie ze zijn, maar toch oud-collega's, oud buren, mensen van organisaties allerhande, verre en dichte familie enz enz te zien passeren, vaak geëmotioneerd toonde me aan de impact die mijn vader op anderen gehad had. De vele mensen die je even vastpakken, waar je op hun schouder spontaan nog effe begint te huilen weer terwijl ze je een korte herinnering in je oor fluisteren... ja dat deed me ook echt deugd. Dat voelde bij mij echt als steun aan. Je voelt je niet alleen in je verdriet en dat helpt.
(terwijl als ik zelf moet aanschuiven in zo'n rij om te groeten om uberhaupt uit die kerk of hal te raken, vloek ik vaak moet ik toegeven).

Die ervaring heeft me ook geleerd attenter te proberen zijn bij het verlies van anderen. Mijn regel was vroeger dat ik enkel naar een dienst ging als ik de gestorvene zelf gekend had of zo, maar nu zie ik het ruimer (al lukt het in de praktijk vaak toch niet eh).
yab said…
Denk dat veel mensen nog lang zullen worstelen met de naweeën van onverwerkte rouw en verdriet uit deze periode.
Anne said…
och jong ik ben zo'n seut hè, zit ik hier nu weer met tranen in mijn ogen bij wat je schrijft over die rij mensen. Zo juist, zo accuraat... voor mij in ieder geval.
Ik weet van de begrafenis nog precies wie er was aan mensen die ik niet verwacht had. En wat een deugd dat deed.
Dat was eigenlijk de allereerste keer dat ik écht besefte welke betekenis zo'n afscheidplechtigheid voor ons als mens heeft. Dat blijft je bij. Voor altijd. Het is een warme herinnering.
Zelfs zo'n ingrijpend verdriet meemaken, verandert inderdaad je kijk op veel dingen.
Le petit requin said…
Pfoe, dat zijn zo van die momenten waarop je rationeel wel weet waarom je afstand moet blijven houden, maar het inderdaad onmenselijk is je daar aan te moeten houden. Dat je in theorie niet eens de avondklok mag breken op zo'n momenten, dat niet eens alle kinderen hun moeder mogen vastpakken...

Misschien is er later nog wel de mogelijkheid om samen te komen met meer mensen? (hoewel dat ook nog wel een hele tijd zal duren)
Leen said…
Zo'n lege kerk, dat is zo triest... Net op zo'n dag zou ik willen dat er veel mensen zijn, als teken voor alle liefde voor de overledene, alle herinneringen die zullen voortleven in andere mensen, iedereen die je steun komt betuigen, dat ook, want dat is gewoon zo hard nodig.
Heel, heel veel sterkte nog met jullie verlies <3

Popular Posts